สองร้อยเก้าสิบเจ็ด

ขณะที่เราทุกคนนั่งอยู่ในห้องทำงาน ฉันรู้สึกว่ามันเย็นกว่าปกติ ทั้งที่ม่านหนาหนักถูกดึงปิดและมีไฟลุกเบาๆ อยู่ในเตาผิง ฉันนั่งอยู่บนขอบเก้าอี้เท้าแขนบุหนังตัวหนึ่ง ฝ่ามือวางราบกับหัวเข่า หัวใจเต้นรัวราวกับกลองศึกในอก ลมหายใจของฉันสั้นและถี่ ราวกับกำลังเตรียมตัวรับแรงกระแทก—รอคอยการจู่โจมที่อาจซัดฉันให...